Dag lieverds!
De laatste dagen zijn hier nogal druk geweest. Vorig weekend zijn we er eindelijk in geslaagd om de vulkaan Pacaya te beklimmen, maar dat verliep niet helemaal zoals we het in gedachten hadden. In het begin ging alles goed en volgens plan: we klommen de berg op, namen foto's op een aantal mooie uitkijkpunten, pauzeerden af en toe, kregen uitleg van de gids, maakten grappige springfoto's op een plat stuk, zetten onze tocht verder naar de top ... En toen lag een meisje uit onze groep plots op de grond met een wonde aan haar knie. Ze was gevallen en die vulkaanstenen zijn duidelijk echt wel scherp. Wat toen gebeurde was een prachtig staaltje koelbloedigheid, samenwerking en solidariteit: heel wat mensen kwamen ons helpen, iemand reikte ons een ehbo-kit aan, de wonde werd verzorgd, het meisje werd gerustgesteld, we improviseerden een brancard met wandelstokken en truien, er werd rondgebeld over hoe we haar beneden konden krijgen en de sterksten onder ons hielpen haar uiteindelijk op de brancard naar beneden. Na een lange tocht naar beneden en een nog langere tocht in de "ambulance" naar het ziekenhuis, kregen we daar uiteindelijk het verlossende nieuws: niets gebroken, niets gescheurd, gewoon naaien en het komt goed. Opluchting!
In al die chaos werd duidelijk hoe koelbloedig een mens kan reageren in moeilijke situaties en hoe groot solidariteit tussen onbekenden kan zijn. Toch wel een mooie gedachte in de huidige wereld waar egoïsme soms de norm blijkt te zijn. Ook de hulp van de Spaanse school was hartverwarmend! Bezoekjes, bloemen, taxi bellen, geld voorschieten ... Mooi! In de namiddag ben ik dan één en ander gaan regelen om de rest van de plannen voor het weekend aan te passen. We waren van plan om naar Earth Lodge te gaan, een hotel/hostel/huis in the middle of nowhere op een berg. Ik cancelde de shuttle en boekte voor mezelf een plaatsje op een latere shuttle. Een vriendin had me overtuigd om alsnog met haar mee te gaan om mijn gedachten te verzetten en omdat er voor mij eigenlijk geen enkele reden was om niet te gaan.
Het dagje niets doen en het heerlijke bed deden me echt deugd en ik was klaar om een nieuwe werkweek te beginnen. De week ervoor kon ik een dagje niet gaan werken omdat we een vrijwilligersbijeenkomst hadden (beetje ironisch, niet?) en de dag erna vertelde de directrice van het project me dat heel wat kindjes van mijn groep er wat verloren bij liepen omdat ik er niet was. Eerlijk gezegd deed het me echt deugd om dat te horen, want dat betekent dat ze mijn activiteiten echt wel leuk vinden. Dat gaf me heel wat motivatie om toffe activiteiten te blijven verzinnen. De afgelopen week op het project was heel leuk, ook omdat er twee nieuwe vrijwilligers bijgekomen zijn. Op zich werken we niet echt samen, maar het is leuk om iemand te hebben die weet hoe het project in elkaar zit.
Ik kijk al uit naar de volgende werkweek!
Veel groetjes
Sofie
De laatste dagen zijn hier nogal druk geweest. Vorig weekend zijn we er eindelijk in geslaagd om de vulkaan Pacaya te beklimmen, maar dat verliep niet helemaal zoals we het in gedachten hadden. In het begin ging alles goed en volgens plan: we klommen de berg op, namen foto's op een aantal mooie uitkijkpunten, pauzeerden af en toe, kregen uitleg van de gids, maakten grappige springfoto's op een plat stuk, zetten onze tocht verder naar de top ... En toen lag een meisje uit onze groep plots op de grond met een wonde aan haar knie. Ze was gevallen en die vulkaanstenen zijn duidelijk echt wel scherp. Wat toen gebeurde was een prachtig staaltje koelbloedigheid, samenwerking en solidariteit: heel wat mensen kwamen ons helpen, iemand reikte ons een ehbo-kit aan, de wonde werd verzorgd, het meisje werd gerustgesteld, we improviseerden een brancard met wandelstokken en truien, er werd rondgebeld over hoe we haar beneden konden krijgen en de sterksten onder ons hielpen haar uiteindelijk op de brancard naar beneden. Na een lange tocht naar beneden en een nog langere tocht in de "ambulance" naar het ziekenhuis, kregen we daar uiteindelijk het verlossende nieuws: niets gebroken, niets gescheurd, gewoon naaien en het komt goed. Opluchting!
In al die chaos werd duidelijk hoe koelbloedig een mens kan reageren in moeilijke situaties en hoe groot solidariteit tussen onbekenden kan zijn. Toch wel een mooie gedachte in de huidige wereld waar egoïsme soms de norm blijkt te zijn. Ook de hulp van de Spaanse school was hartverwarmend! Bezoekjes, bloemen, taxi bellen, geld voorschieten ... Mooi! In de namiddag ben ik dan één en ander gaan regelen om de rest van de plannen voor het weekend aan te passen. We waren van plan om naar Earth Lodge te gaan, een hotel/hostel/huis in the middle of nowhere op een berg. Ik cancelde de shuttle en boekte voor mezelf een plaatsje op een latere shuttle. Een vriendin had me overtuigd om alsnog met haar mee te gaan om mijn gedachten te verzetten en omdat er voor mij eigenlijk geen enkele reden was om niet te gaan.
Het dagje niets doen en het heerlijke bed deden me echt deugd en ik was klaar om een nieuwe werkweek te beginnen. De week ervoor kon ik een dagje niet gaan werken omdat we een vrijwilligersbijeenkomst hadden (beetje ironisch, niet?) en de dag erna vertelde de directrice van het project me dat heel wat kindjes van mijn groep er wat verloren bij liepen omdat ik er niet was. Eerlijk gezegd deed het me echt deugd om dat te horen, want dat betekent dat ze mijn activiteiten echt wel leuk vinden. Dat gaf me heel wat motivatie om toffe activiteiten te blijven verzinnen. De afgelopen week op het project was heel leuk, ook omdat er twee nieuwe vrijwilligers bijgekomen zijn. Op zich werken we niet echt samen, maar het is leuk om iemand te hebben die weet hoe het project in elkaar zit.
Ik kijk al uit naar de volgende werkweek!
Veel groetjes
Sofie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten